Σχολιαστικό σημείο στίξης. Χρησιμοποιούνται [α] στο τέλος μιας πρότασης για να δείξουν ότι είναι ατελής, είτε γιατί είναι εύκολα εννοούμενη η συνέχειά της (π.χ. «Όλοι όμως ξέρουμε πως άνθρωπος αγράμματος…») είτε γιατί περιέχει ένα υπονοούμενο (π.χ. «Αν ο άνθρωπος δεν επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το περιβάλλον, το μέλλον του θα είναι απρόβλεπτο…») και [β] στο εσωτερικό μιας πρότασης για να δημιουργηθεί μια παύση πριν από μια φράση στην οποία πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του (π.χ. «Ο αναλφαβητισμός δημιούργησε έναν κύκλο χαμένων … μαθητών»).